انسان همانند دریایی است که هر چقدر عمقش بیشتر باشد
آرامتر است
کی زمانی فرا می رسد که نبض انسان با نبض طبیعت بزند و جزئی از آن شود و با او همگام؟ و هنگام بهار با طبیعت جوانه زند و سبز شود. کی می شود که دیگر انسان خلل و اضافه ای در طبیعت نباشد، و همچون انسانهای زمانهای دور در سمت پرنده فکر کند و مغلوب شرایط شقایق باشد؟