روزگار مرگ انسانیت است
،من، که از پژمردن یک شاخه گل
،از نگاه ساکت یک کودک بیمار
،از فغان یک قناری در قفس
از غم یک مرد در زنجیر-حتی قاتلی بر دار-
.اشک در چشمان و بغضم در گلوست
وندر این ایام، زهرم در پیاله، اشک و خونم در سبوست
!مرگ او را از کجا باور کنم؟